زندگی رو به تمامی زندگی کن

در دنیا زندگی کن بی آنکه جزئی از آن باشی
همچون نیلوفری باش در آب
زندگی در آب بدون تماس با آب!زندگی به موسیقی نزدیکتر است تا به ریاضیات
ریاضیات وابسته به ذهن اند
وزندگی در ضربان قلبت ابراز وجود می کند
زندگی سخت ساده است
خطر کن
وارد بازی شو
چه چیز از دست می دهی ؟
با دست های تهی امده ایم
وبا دست های تهی خواهیم رفت
نه, چیزی نیست که از دست بدهیم
فرصتی بسیار کوتاه به ما داده اند
تا سر زنده باشیم
تا ترانه ای زیبا بخوانیم
وفرصت به پایان خواهد رسید
آری اینگونه است که هر لحظه غنیمتی است !مرگ تنها برای کسانی زیباست که,
زیبا زندگی کرده اند! از زندگی نهراسیده اند
شهامت زندگی کردن را داشته اند
کسانی که عشق ورزیده اند
دست افشانده اند

و زندگی را جشن گرفته اند
پس; هر لحظه را به گونه ای زندگی کن
که گویی واپسین لحظه است
و کسی چه می داند ؟
شاید اخرین لحظه باشد

اینجا خیس است می دانی؟خیس از خاطرات بی تو . اینجا هوا پر است از گریه .می دانی ؟به یاد داری که کودکم.حضور رنگین سکوت پرکلامت را دوست دارم...........مرا باور کن

واژه های خجالتی ام در زیر پتو چمپاتمه زده اند .تب دارند و داغی کلماتشان از خجالت نیست از محبت اناری دوستان عزیزی هست که پا به پا با من پیش امدند.اول از همه بضعتم و به نوبت باقی دوستان.گاهی حس بعضی چیزها سراب نیست بلکه واقعیتیست محض و من به واقعیت محض این دوست داشتن دوطرفه ایمان دارم

ـ هوا ناخوش گونه سرد است و من در این تنهایی های نفسهایم اه است

ـیلدای تو ام در این شب سراسر یلدا.شمعی بیفروز اشکهایم مرده اند .می شنوی؟این صدای رفتن یلداست .کاش اندکی یلداوار همدیگر را می بوسیدیم

صبح با پاهایی برهنه بر گیتار شب پا میگذارد و من از سردی محسوس صبح می لرزم.اندکی با صبح قدم می زنم صبح ساکت است و من ساکت تر.اری هم اکنون صبح است یک صبح بی چادر و بی خورشید.فکرم در پاهای برهنه صبح ابتنی می کندو خیس شده.صبح دیروز را لای دستمال پیچیده ام شاید دوباره بکار اید.در این زمستان ناسواد فکر یواشکی ام یخ زده و زمستان نافرم گونه هر قدم از جای پایم را تقلید می کند و باز من میمانم و این زمستان ناسواد.سردی قلبم را حس می کنی ؟سردیش نه از سرما از تکرار بی تو بودن هاست.مرا به خاطر بسپار در این زمستان  بی در با سیبی گاز زده مرا بخاطر بسپار پشت حصار چوبی عشق با اناری دانه شده مرا بخاطر بسپار با عکسی یادگاری از بهار در همین زمستان مرا بخاطر بسپار با امضایی از بی تو بودن و عطر یک گلابی

از تو رنجیده ام ایا اجازه دارم.دست و روی اندیشه ام خاکی شده و صورت نازکش می گرید .از تو رنجید ه ام ایا اجازه دارم؟نامت را بر بندی اویزان کردم تا تن خیسم با عطر نامت خشک شود من و ما از نسل فاصله های دلتنگیم از نسل امدن یک مسافر......ما اگر جیک جیک ساعت را هم نگه داریم باز گذر زمان از لای دستمان در می رود ما غریبیم و من از تو رنجیده ام ایا اجازه دارم؟

غربت همه لحظه های نبودنت را درون کوزه زمان تکان خواهم دادشاید روزی بای بی تو بودن از حرکت باز ایستد و از خستگی بمیرد من تو را می خوانم و ارام می گویم از تو رنجیده ام ایا جسارت این کار را دارم؟

دلم را با چوب کبریت تنهایی به اتش کشیدم و خاکسترش را مهمان باد کردم تا شاید چیزی از ان بدستت رسد.من گناه می کنم و باز کفر وار دوستت دارمایا اجازه هست؟

زمان با تیک تاک بی  تو  بودن   هر لحظه نگاهم را مسخ می کند و می اندیشم می شود روزی ساعت بنوازد او امد او امد او امد

اینه تصویرش را شکست و من از تنهایی بغض گلویم را.ایا در این غربت داتنگی اجازه دارم بگویم از تو رنجیده ام ؟پس کی می ایی؟

اشناترین غربت غریب دلم کی می ایی؟ من منتظر تیک تاک ساعتم که هر دم بنوازد او امد.........

ـ

زیب تحمل

گاهی انقدر شکسته می شوی که هیچ کس و هیچ چیز را نمی بینی گاهی انقدر شکسته می شوی که زیب تحملت را نمی توانی بالا بکشی گاهی انقدر شکسته می شوی که خستگی پتویش را از روی خود کنار کشیده.اسمان زیباست و ابی و شهرمان پر از ادمهای رنگارنگ و متفاوت هر کسی به طریقی شکسته و هر کس به طزیقی تحمل را پذیرفته.

پشت چراغ قرمز می بینی زنی را که دستانش را به سویت دراز کرده؟می مانیم بین دادن و ندادن .این زن و با این وضع لابلای ماشینها.لحظه ای بفکر رفتیم؟اینجاست که باید فهمید هر چقدر هم که بشکنی باید رازی باشی و شکر گزار .من دستان التماس ان زن را خالی رد کردم شما را نمی دانم اما صدایش در گوشم می پیچد جان عزیزتان کمک کنید.

اینک شکسته تر شدم و شکسته تر خواهیم شد ما همه هستیم و ان چه باید دید را نمی بینیم.باید پذیرفت که گاهی هرچقدر هم که شکسته می شوی باز باید بایستی  باید مقاومت کنی و باید زیب تحملت را بالا بکشی  .اسمان لبخند می زند و هوا تازه تازه است اما صدای ان زن تازه نیست می پیچد هر زمان در گوش من و ماکمکم کنید جان عزیزتان